داستان کوتاه کپسول زبان

به محض اینکه من را از قاب شیشه‌ای بالای در اتاق دید، سر جایش خشکش زد. بعد از چند لحظه در را با زحمت باز کرد. من سریع از بالای میز به پایین پریدم و بدون اینکه حرفی به زبان بیاورم، همان‌جا همسرم را در آغوش گرفتم. بدنش از ترس یخ کرده بود. با نوازش کردن تلاش کردم آرامَش کنم. بعد از چند دقیقه حالش بهتر شد. اینجا بود که خانمم با لبخند ملیحی پرسید:
“راستش را بگو، خودت بودی؟ خودت بودی عربی حرف میزدی؟”

زبانم به فارسی گفتن نمی‌چرخید. اصلا نمی‌توانستم، فقط کلمات عربی و جملات عربی بود که روی زبانم قِل می‌خورد. خودم را جمع و جور کردم، تا شاید بتوانم با کلمات ساده و مشترک که بین فارسی و زبان عربی قصه را برایش بگویم، که یک دفعه صدایی از درون اتاق آمد. صدای زنگ یادآور گوشی همراهم بود. وای خدای من، وقت خوردن کپسول بعدی بود! ساعت سه و نیم شده بود. به یک باره اثر جادویی کپسول یک ساعته زبان، تمام شد! بله تمام! تنها کاری که توانستم بکنم با دستم به سمت جعبه خوش رنگ و لعاب کنار لپ تاپم اشاره کردم و از حال رفتم.

بعد از چند دقیقه، با شنیدن صدای نا منظم برخورد قاشق به لیوان آب قندی که توی دست خانمم بود، چشمهام را باز کردم. خانمم که نگران‌تر ازچند دقیقه قبل به نظر می‌آمد زیر لب می‌گفت:

“نکنه خدایی نکرده افتاده تو کار خلاف؟”
توی دلم خندم گرفته بود ولی نای خندیدن نداشتم. یکی دو قلپ از لیوان سرکشیدم تا تونستم چشمهام را کامل باز کنم. تازه متوجه شدم اطرافم چه خبره. با صدای لرزان به خانمم گفتم:
“واقعا نمیدونم چی شد. فکر کنم از اثرات جانبی کپسول زبانه، یا شاید هم به خاطر زبانیه که من انتخاب کردم!”

خانمم طفلی پاک گیج شده بود. من با احتیاط پا شدم و یک کپسول دیگر خوردم و بعد از یک یا دو دقیقه باز تپش قلب و بالا رفتن درجه حرارت بدن، که متصدی داروخانه وعده‌ی آن را داده بود سراغم آمد و تقریبا بعد از یک ربع، آن قدرت جادویی برگشت. حالا من تند تند با لهجه غلیظ عربی برای خانمم بلبل زبانی می‌کردم. خیلی خوشحال بودم ولی خانمم بنده‌ی خدا از بس من تند تند و روان صحبت می‌کردم نمی‌توانست از حرفهای من سر در بیاورد با عصبانیت گفت:

“واقعا دیوانه شدی؟ منو هم دیوانه میکنی. دوتا کلمه فارسی بگو ببینم چته آخه؟”

بعد از یکی دو دقیقه که دید فایده‌ای نداره و من فقط دارم عربی حرف میزنم، درب اتاق را محکم به هم زد و رفت داخل آشپزخانه.